Εκτός δημοπρασιών αερίου οι μικρές βιομηχανίες
Εκτός δημοπρασιών έμειναν τελικά οι μικρές βιομηχανίες με αποτέλεσμα να πληρώνουν σήμερα το φυσικό αέριο που προμηθεύονται σε υψηλότερες τιμές.
Μετά και την προκήρυξη εκλογών και την παραπομπή στις “ελληνικές καλένδες” του νομοσχεδίου για το άνοιγμα της αγοράς φυσικού αερίου,χάθηκε μαζί και η ευκαιρία για τους χιλιάδες “μικρούς” της βιομηχανίας, εντός των περιοχών ΕΠΑ να αποκτήσουν πρόσβαση σε φθηνότερο καύσιμο.
Με ρύθμιση που είχε συμπεριληφθεί στο επίμαχο νομοσχέδιο, επιλέγοντες πελάτες της ΔΕΠΑ θα θεωρούνταν και οι “μικρές” βιομηχανίες εντός περιοχών ΕΠΑ. Κατ’ επέκταση θα είχαν και αυτοί δυνατότητα να συμμετάσχουν στις δημοπρασίες φυσικού αερίου της ΔΕΠΑ, ρύθμιση που περίμεναν πως και πως χιλιάδες μικρές βιομηχανίες της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, και της Θεσσαλίας.
Οι βιομηχανίες αυτές επειδή έχουν κατανάλωση κάτω από το όριο βάσει του οποίου καθίσταται κάποιος επιλέγων πελάτης της ΔΕΠΑ (10 εκατ. κυβικά μέτρα), σήμερα δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις δημοπρασίες. Το κακό είναι ότι θα συνεχίσουν να μην έχουν, αφού με τη νέα κυβέρνηση το νομοσχέδιο είτε θα καθυστερήσει κι άλλο να κατατεθεί στην καλύτερη περίπτωση, είτε θα υποστεί και νέες αλλαγές χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί και η παραπομπή του στις καλένδες στη χειρότερη περίπτωση.
Εδώ πρέπει να καταγράψουμε και άλλη μια σημαντική διάσταση. Το 2014 δικαίωμα να κατέβουν στις δημοπρασίες είχαν οι επιλέγοντες πελάτες (με καταναλώσεις μεγαλύτερες των 100.000MWh/έτος) αλλά και οι μικροί βιομηχανικοί πελάτες των περιοχών των νέων ΕΠΑ. Οι όροι στις δημοπρασίες το 2014 δεν έθεταν κανένα περιορισμό στους μικρούς που συνήθως έχουν και κακό προφίλ.
Ομως, τον περασμένο Ιούλιο η ΔΕΠΑ αναθεώρησε τις δεσμεύσεις της έναντι της Επιτροπής Ανταγωνισμού για τις δημοπρασίες ενόψει του ανοίγματος της αγοράς (σσ: το νομοσχέδιο που δεν κατατέθηκε τελικά στη Βουλή) και την “απελευθέρωση” των βιομηχανιών και αυτών των περιοχών των ΕΠΑ.
Η κατεύθυνση των νέων όρων είχε σαν στόχευση να δημιουργηθούν νέοι προμηθευτές οι οποίοι θα διαχειρίζονταν τους νέους μικρούς πελάτες. Ομως οι όροι των δημοπρασιών έγιναν απαγορευτικοί για την απευθείας συμμετοχή μικρών βιομηχανιών.
Οι περιοριστικοί όροι αφορούσαν :
- Παράδοση στο εικονικό σημείο (που προϋποθέτει υπογραφή αποσυζευγμένης σύμβασης)
- Ρήτρα “take or pay” 100% που σε συνδυασμό με την υποχρέωση παραλαβής με ισοκατανομή, σημαίνει ότι ο πελάτης μπορεί πλέον να προμηθευτεί από την δημοπρασία φορτίο “μπάντας” άν το έχει. Διαφορετικά πρέπει να απευθυνθεί σε άλλο προμηθευτή προκειμένου να τον διαχειριστεί.
Στον αντίποδα θετικά λειτούργησαν οι ετήσιες δημοπρασίες και ο όρος της δυνατότητας του 125% σαν μέγιστη ημερήσια κατανάλωση, μέτρα που είχαν επιβληθεί και τα δύο έπειτα από την επιμονή της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Παρ’ όλα αυτά, το μοντέλο θα μπορούσε έστω και με αυτές τις δυσκολίες να λειτουργήσει και για τους “μικρούς” της βιομηχανίας, υπό έναν όμως όρο, ότι θα εμφανίζονταν και άλλοι προμηθευτές.
Στην πράξη όμως δεν λειτούργησε. Και ο λόγος είναι ότι δεν εμφανίστηκε κανένας προμηθευτής παρά τις προσδοκίες των υπεύθυνων. Πλην των μεγάλων ή των μικρών βιομηχανιών, που έτυχε να μπορούν να συνεργαστούν με κάποιο μεγάλο, οι υπόλοιπες βιομηχανίες των “νέων” ΕΠΑ προς το παρόν δεν τα έχουν καταφέρει να συμμετάσχουν ούτε στην ετήσια ούτε και στην 1η τρίμηνη δημοπρασία.